. . . .
ey kadın !
zaman hasretlerini heba ettide
umursamaz rüzgarlarla savurup
yavaş yavaş düşlerini de kirletti
alçalttı hafifletti eyvahlarınla
b u z t u t m u ş y ü r e ğ i n i
. . . .
ey kadın !
ne fırtınalar koparttın beyninde
keşkelerinin ateşiyle erittin
s e v d a l a r ı n ı
– ü m i t l e r i n i -
. . . .
sitemlerin yanarken cümlelerinde
çığlıkların örseledi hüzünlü yürekleri
ürperten bilinmezliklerinde
yalnız kaldın
koyu karanlık gecelerinde
gözyaşlarına sakladın
- ç a r e s i z l i ğ i n i -
. . .
ey kadın!
bakışların incinmiş artık hissiz
ruhun hicranınla ağlarken
dudaklarından dökülen
nihayet hiçliğin
sen hiç yoktun
. . . .
h a y a t k ö t ü h a r c a d ı n
kadını
. . . .
alacağı olsun artık s e n d e n
. . . . .


sahure alacahan
saqu