Yine hüzünlendim gecenin koyu karanlığında,
Kalbimin çığlıklarına kulak verdim.
Yalnızlık yoldaşım, eşim, dostum,
Sarıp sarmalamış bütün ruhumu,
Bırakın artık yakamı, efsunlu düşlerim.
Tutsak ruhların heyulaları olan duygular.
Ruhum huzura, gerçeğe koşmak isterken,
Siz bana neler ettiniz neler.
Bir umuttu beni yaşatan.
Sonsuzu bulmak özlemiydi,
Ruhumu yakan, kavuran.
Yalan bu dünya, boş idealler, hepsi bir rüya,
Bulsun artık, ziyası üzerimde yansıyan,
O uhrevi sonsuz hakikat.
Gerçek huzuru bularak kaybolmaktır emelim.
Beni bana bırakın, yalnızlığımla.
Kendi dünyamdaki, mahkumluğumla bırakın.
Bileklerimde çaresizliğin prangaları,
Huzuru onda bulurum,
Belkide……
Umutlarım bir girdabın sonsuz çukurlarında,
Kaybolup giderken,
Bir kabus gibi hayaller,
Biçare cesedimi de ardı sıra sürükler gider.
Ey kalbim, ruhum bırakın artık beni,
Siz olmadan belki bu beden huzuru bulur.
Anladım ki Rabbim sen yetersin bana,
Bütün yollar sana ulaşır,
Gerçek işte bu gerçektir,
Bitsin artık beynimi kemiren buhranlarım…..
Birsin, teksin, sen yetersin,

Ey yaratanım!
Sen ne kadar yücesin.

SAQU