.....................................................................

Ağlasın


Hakikatli yarim küstün gidersin
Artık bu vatanı elin ağlasın
Bülbül gibi yuvan viran edersin
Baharda açılan gülün ağlasın

Civanken feleğin kahrına düştün
Ne kemliğim gördün ne de vazgeçtin
Eşinden ayrılan suna tek uçtun
Bir de viran kalan gölün ağlasın

Sardın kara toprak civandır çağın
Esmez bad-ı seher soluyor bağın
Yatakların mahzun ağlar otağın
Tütmez ocağından külün ağlasın

Aç kapıyı yaralara baktırın
Karanlık odana çıra yaktırın
Tutmaz elin küpen kime taktırın
Yüzüğünde elin melun ağlasın

Gece gündüz hakka kıldım niyazı
Böyle mi yazılmış bu kara yazı
Çok civansın sarılmışsın beyazı
Bohçanda yeşilin alın ağlasın

Açılır sinende yaralar sızlar
Yine mi sürülmüş o kara gözler
Aklıma geldikçe o şirin sözler
Sustu mu dihanın dilin ağlasın

Vefa onmaz felek çarkına düşen
Asla rahmetmedi o civan yaşan
Serde zülüflerin olmuş perişan
Gerdana dökülen telin ağlasın

Görmemişim o gözlerin elasın
Garip serim artırıyor belasın
Ben sanırdım gittin yine gelesin
Gözlesin Erdemi yolun ağlasın


Aşık Erdemi


1911-1983. Kağızman’da doğdu. Asıl adı İbrahim Alıcı’dır. İlk medrese eğitimini Kağızman’da aldı. Daha sonra ilkokul diploması aldı.

Kağızman’daki bir camide müezzinlik yapan Aşık Erdemi, buradan emekli olduktan sonra Gaziemir’e yerleşti.

Hem kendi şiirleri hem de geleneksel anlatı ve şiirlerin arşivlere aktarılmasını sağladı. Özellikle yöredeki aşık havaları konusunda yetkin bir bilgiye sahip olan Erdemi, bu havaların ve aşıklık geleneğinin kendisinden sonraki kuşaktan birçok aşığa geçmesinde önemli bir işlev üstlendi.

Aşık Erdemi’nin şiirleri değişik gazete, dergi ve araştırmalarda yayınlandı.

Aşık Erdemi Gaziemir’de öldü ve orada toprağa verildi.

KAYNAK:© BeKa Sitesi

--------------------------------------------------------------------------------

)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(-)(-)(-318-)(-)(-)(

Gülünün dalında baykuşlar tüner
Feryat et ey gül dalın ağlasın
Çileyi çekmektir sevda da hüner
Aşkına ram olan kulun ağlasın

Bir çift buğulu göz yollara baksa
O gözden süzülen yaşların aksa
Gittiğin güzergah çıkmaz sokaksa
Hedefe varmayan yolun ağlasın

Ayrı geçen zaman aşkta kayıpta
Şu gönlünde ayrı yere koyupta
Yıllar yılı bu sevdalım deyipte
Adım söylemeyen dilin ağlasın

Uzandım da tutamadım elini
Şahit tuttum sana seher yelini
Kemerin sıktığı ince belini
Tutup saramayan kolun ağlasın

Sarp kayalıklarda şol gökçesinde
Sevda anlam bulur dil, lehçesinde
Çiçekle bezenen aşk bahçesinde
Koklamadı diye gülün ağlasın

Niye be güzelim bu figan niye
Oysa bana bakışın dı hediye
Bu günde sevdiğim gelmedi diye
Duaya uzanan elin ağlasın

Duygulanır insan sevdaysa konu
Yazar hafızaya her geçen anı
Beni her görüşte çarpar ya hani
Hızlı hızlı çarpan solun ağlasın

Bilirim acı var gönül sızında
Bülbülün ötmüyor bahar yazında
Lüzumsuz çaldığın dertli sazında
Mızrabın değdiği telin ağlasın

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz