Gecenin rengi acı
Yüreğimin ışıkları sönmüş
Yokluğunun ıssız karanlığındayım...


Sana dair ne ağıtlar giydirdim ayrılığın tenine
Yüzümde gidişinin efkârını demledim
Dilsiz hasretinin koynunda
Yokluğunun sabrına sarıldım geceler boyu
Seni ,sensiz de yaşamayı öğrendim...


Ne yana dönsem gözlerin vurdu gözlerimi
Hüznümün kirpiğinden döküldü
Her gece ıslak bir sızı
Gözyaşımla yıkadım yarım bıraktığın düşlerimi
Yüreğimin tövbesinde sakladım aşkı
Hiçbir yüze hoşça bakmadım
Bakamadım
Bir tek hayalin değdi gözlerimin içine ...


Aklıma her gelişinde gidişine sustum
Yokluğunu yordum gözlerimde
Bakışımla vurdum dili yanmış sözlerimi
Özleminle yaralandım
Hece hece seni kanadım
Kuramadığım tek cümleydin

Konuşamadım...

Ruhumda yol aldıkça hayalin
Soluma sızın
İçime közün düştü
Hasretinle tutuşup yokluğuna yanmaksa aşk
Yüreğim küle döndü

Anlamadın...


Mum olup eriyen anıların ateşiyle yaktım maziyi
Gittiğin mevsimlere küstüm
Kışların sürgünü,
Yazların kaçağı oldu günlerim
Yokluğunun dipsiz kuyularına düştüm
Dağıldım
Kırıldım
Eksildiğim kadar hayaline sarıldım
Sensizliğin gözbebeklerinde unuttum da kendimi

Bir tek seni unutamadım...


Vuslatına kapattım gözlerimi
Her gün sana uyanıp
Her gece sana uyudum
Ayak izlerini sakladım ömrümün yollarında
Sessiz bekleyişler ektim hasretinin kör duraklarına
Dua dua dökülüp avuçlarıma
Adını yüzüme sürdüm
Varlığımı yokluğunla tükettim

Biz kadar bittim...

Yüreğimde üşüdü saçlarımda soldu yıllar
Beklediğim kadar gelmedin...


Şimdi sensizliği ölüm geçse de vakit
Vazgeçmedim yine de senden
Bıraktığın yerde
Bir bir nefes hayat için
Geleceğin günü beklemekteyim


Özlemimin dile gelen öznesi
Yollarına yol olduğum
Hadi dön gel
Düşür gözlerime gözlerinin cennetini
Yüreğine kat yüreğimi
Tutunduğum tek duasın dilimde
Adına yaşamak dediğim
Ben kimseyi böyle deli sevmedim
Bir elif miktarı
Beni sana bağışla...

30.12.2011
Arzu Karadoğan