gün boğazımda düğüm şimdi
çaresizlik ateşi yakmıyor
azap sevdiğime tutulmuş
o acıyor ben kanıyorum
ölüm her zaman acı değil
bazen yaşam daha ağır
sevdiğin erirken yaşamak
o giderken başucunda beklemek
her an vedaya hazırmış gibi
ama hiç vedalaşmadan..
gün sesimde hıçkırık şimdi
haftasına varmaz dedikleri
benim oğlum,canım,hayatım
varmasa da söylenmeli mi acaba
en acı yakarışlarım ulaşır mı ona
’o’ böyle sınar mı yarattığını
hala her işte var mıdır hayır
her an konuşacakmış gibi
ama hiç kıpırdamadan..
gün dilimde diken şimdi
ölüm boğazdan girerken
penceremse buhar şimdi
gözümün kaydığı her an
saçlarım da beyaza vurur
ellerim ateşin üstünde
ne yanar,ne kanarım şimdi
ne olur az sonra ben ölsem
acısını görmeden gitsem
her an gülecekmiş gibi
ama hiç tebessüm etmeden..
(sonra düşündüm bir an)
bencllik olsa gerek bu da
ya ben ondan önce olsaydım
o benim kadar dayanıklı mıydı
allahım buna da şükür
ben ondan önce olsaydım
o benim kadar dayanamazdı
varmış senin de bildiğin
ama dayanamam günahsa da
beni de almak zorundasın yanına
aramızda bir saniye farkıyla
her an gidecekmiş gibi
ama hiç utanmadan..