Ben sensizim.
’Sensiz’

Hani yakmazdı bu yangınlar seni,
Söyle çocuk şimdi,
Kim söndürecek artık, bu bilinmez öfkeni?

Yükün yüklenmekti her karanlığı sırtına,
Koşmaktı durmaksızın aydınlığa,
Hani ne oldu umutlarına da,
Onca sayıkladığın hatıralar,
Onlarda mı yıldızların gibi sinene saplandılar?

’Bilmem sen mi güneşi terk ettin,
Avuntuların mı güneşi senden sakladılar?’

Yalnızlık tadılmış öyküsüydü ömrünün,
Her mevsimde bir yanını solduran,
Bilinmez hangi yalancı kandilin alevidir
Gecenden alıp vuslatı, koynuna yangınlar bırakan?

Bilirim sakladığın matem, şu koca cihanı yıkar,
Şimdi alsan da öfkeni, başına çalsan ne çıkar?

’Senden gülüşlerini kaçıran o aşklar,
Onlar sevmeyi de masallardan çaldılar’

’Sen onsuzsun çocuk,
O sensiz’

Hani aydınlanacaktı sırtınca taşıdığın karanlıklar,
Bak, elinde kalan bir tek acılar...
O vaat edilmiş mutluluklar,
Hani rüyalarında ’sarıldığıdır güneşe, güneş gibi bir çocuğun’,
Onlar masallarla birlikte unutuldular...

011 / Kelkit