Güvercinim; Kâlû beladan beri
Kalbimin yerleşkesinde iri puntolarla yazılıydı adın
Bilmiyorsun; sesin kesildiğinde
Ve dilinden baldıran zehrini kustuğunda
Çılgın yağmurlar sonrası ummana dönmüştüm
El âlem yaramı görmesin diye toprağa belenirdim
Sahranın tozlarında daim savrulmam ondandı

Kanadım da vermedim ismini
Cadı kazanlarını kaynatan aşçı yamaklarına
Kâbusun çığlarında yittim de, ezildiğimle kaldım
Soluğumun mideme sinişi ondandır
Ayrılığın közle düşürdüğü mahşeri yatağımda
Tenimi yakan, ellerinden uzak olmamdı
Dizlerinde dinlediğim bağlamanın sesi yoktu artık
Ey aşk dilinde ki yanık türkülerineydi biat’im


Her an sızılı alev topları düşerdi yanağımdan
Kum yutmuşum ki dolmuş göz pınarlarım
Kentin kaosu kesiyordu esrik dalgalanışımı
Kimdiniz siz; kime ne ağlamamdan!
Yangın yeri gözlerim balkondan düştüğünde
Endamının sırtını hasretle sıvazlarken
Kaç oktavlık haykırdım isyanla, hatırlamıyorum
Hansel - Gratel çocuksuluğu değildi, bin umutla
Kum tanesiyle çizdiğim, izlerineydi biat’im


Fotosentez salgısındaydım, kaçak seralarda
Kozasından kaç kelebek ömrü sığdırdım yapraklarıma
Bilemiyorum.
Takriben yarım milyon ölüydü, çiğlerimde yıkanan
Dönüşüne yeminler savuran binlerce renkti
Sen gibi sevdiler hep, ayaklarıyla
Mest olduğum adımlarındı
Öptüm yüreğinden, çünkü sevgimeydi biat’im


Aylardan Aralıksa da, günlerden umuttu yine
Aşk’ın uzatmalı ’Ses’i çınladı dimağımda
Erken açmıştı sanki baharlar içimde
Yokluğunun sefaletinde acıyla yoğrulmuşken
Kıyıya vuran bedenim güneşi emiyordu
Kurudukça kırıştım sensizken
Kırıştı siluetim ve soğuktandır ki;
Çatlak dudaklarım ölü
Kaçtım yaban elin sarkık dudaklarından
Çünkü yegâneydin, öpüşlerineydi biat’im


Yokluğun acısından olmalı
Ünlemsiz bitmiyor mısralarım
Çene titreten ağlak yağmurlar yağıyor
Kirpik uçlarımdan
Gün yeni doğuyor; daha çok var ölüme
Fecrin sararan yankısı ışırken
Demdir; güne kutlu uyanışınla
Sırrımı haykırma vakti, duysun sağır kulakların
Seni çok seviyorum
Bil ki sevdiğim, yalnız sevgimedir biat’im…