BENDEN ÇOK SEVENE GİTSE YANMAZDIM

........................../.........................

Bu gece bütün meyhanelerini geziyorum İstanbul’un.
Tüm kadehleri kaldırıyorum şerefine.
Kalkmayanlar ise tek tek fırlatılıp kırılıyor yerlerde...



Toprağa düşen sonbahar yapraklarının
Sessiz haykırışlarının çığlık çığlığa ölümü sanki.
Bir tane daha diye uzatıyorum elimi.
Yorga baba gözleri buğulanmış, yavaşça dokunuyor omzuma.
Yetmez mi Berfin, diyor.
Yetmez!



Şimdi okyanusta yalpa vuran minnacık bir sandalın kaybolmuş küreği gibiyim.
Yoksun ya...



Kimler dokunuyor şimdi bedenine?
Kimi ısıtıyor nefesin?
Hangi yastıkta kalıyor baş izin?
Yine oturuyor musun deniz kenarında?
Hangi bakışta dinlendiriyorsun yüreğini?
Senin de yüreğine geliyor mu hüzün
Aşındırıyor mu dalga kıranlarını deli vuruşlarla...
Bende kaybettiğin kendini nerede buldun?
Yine papatyalar yerleştiriyor musun kulak arkalarına
Aynı yudumunu içiyor musun, kırmızı bir şarabın?
Dudaklarında yaktığın sigarayı veriyor musun yine...
Senin de yüreğini yakıyor mu özlem har-har, kor-kor?
Kime yazıyorsun en ateşli aşk şiirlerini?
Kiminle yarenlik ediyorsun çıktığın yolculuklarda?
Hangi merdivenlerin ayak seslerini dinliyorsun telefonun bir ucunda?
Kim karşılıyor kapıya yapıştırdığı minicik notlarla?
Kim canından can koparak aşkımmm diyor?
Söyle... kim... kimmm...
Kim sevebildi seni ben gibi...



Vurgun yemiş yüreğim bir enkaz yığını.
Eserinle gurur duyuyorsundur şimdi değil mi?



Gömdüm yüreğimi yedi kat dibine toprağın...
Bir daha yeşerip de kırılmasın dalları
Vurulmasın dibine dibine balta darbeleri...



Sahi ağzına dayayıp burnunu
Nefesini koklayıp derin derin içine çeken var mı şimdi?
Bulamazsın, bulamayacaksın...
Çünkü ben senin...




Asimaral... 01.10.2007