soyundu üstünden rengini gece
bir sonraki zamanlara tehirli sevdalar
namelerinde uzun peşrevler sazların
dökülür ömür tozları omuzlardan
güneş ışığını suya unutmuş günden
suyla mehtap öpüşüyor kimseye aldırmadan

karanlığın ıslak saçlarından damlıyor kehribar
en berrak renginden sarkıyor salınımlar
kurşuna diziyor bakışları sokak ortası
menzilinde kapalı gözler
iki kaş arası..

hergün biraz daha tazelenirken yokluk
lirik bir geçmişi daha yazıyor tarih
anemon yapraklarında yazılı zorba basiret
avare dolanıyor ten üstü hasret

dönüşü olmayan uzak yerlere alınmış bilet
kristal kaselerden sunuluyor acı şerbet
yatağına sığmayan nehirler coşkun
ayrılık üstü yol oluyor denizler

simsiyah bir fırtına esiyor yüreklerden
kıyamet eşgali ile kapı dibinde beklerken
ruhlara elvan elvan kokular doldurarak
senmiydin endamınla süzülen cennet’ten


yitik düşlerine mavi diyen kadın




Faruk Civelek