Aşkın ruhuma parantez açtığından beri
Gecelerim etamin kasnağına işlenmiş,
Rengarenk iplikler gibi.
Şen karmaşanın içerisindeyim bir süredir,
Senden içeriyim...

Varlığım kaderinin üzerine yazılan yazılar gibi değil,
Suda dağılan mürekkepler gibi...
O da ebru olur dağılır,
Beyaz sayfaların lekesiz karanlığında
Renkli anıları resmeder,
Şekilli karmaşanın odağında...

Bilirmisin ki,
Hayatı gözlerinde içiyorum,
Gözlerine dikiyorum yılları.
İçime çekiyorum takvime dair her ne ise,
Bir nefeste...
Hayata yayıyorum,
Bir kare içine sığmaya çalışan anıları.
Sığdıramadıklarımı gökyüzüne işliyorum her gece...
Dileklerim yıldızların nöbetinde.

Sakladığım sandıkların içerisinde,
Gözyaşına yer yok!
Tekmeyle savurduğum kasvetler benden öte,
Hayatın güldürme yeteneği bu kadar zayıfken,
Ben saçlarından, son seferinde değdim ömre...

Dışına çıktığım çizgilerden oluştu kaleler
Talihsiz durum olarak nitelendirilen yaşanmışlıklarımı,
Katlayıp, kaldırdım.
Beni yeniden gülümseten bu voltajı yüksek hisler.
Öğrendim ki,
Her aşk kişiliğe yatırım...

Işıltısını gündüz saklayan yakamozlar gibisin sen
Hüznün yanına yakışmıyor karakterin
Değişti gölgelediğin sancıyla,
Beni ayakta tutan değerlerim...


Elif SEZGİN