Bir erkek kafasının tamamen bomboş olduğunun
hiç ama hiçbir şey düşünmeden rahat rahat uyduğunun
en son ne zaman olduğunu hatırlar mı?
Ben söyleyeyim… annesinin karnındayken…
Daha doğduğunda ’m’emeyi düşünüyordu,
ee hayattı bu, en derin kaygı, karın tokluğuydu.
On yaşına geldiğinde modern çağ artık,
‘’ ’m’oney’’ der oldu.
Yirmisinde de hayatında yine bir ’m ’harfi vardı ya,
o tek heceliydi.
Otuzunda ’m’ücadelenin en çetin yerinde buldu kendini.
Kırkında ya ’m’ağrur ya ’m’ağlup…
Elli de dayadığı yirmili yaşlarına nazaran,
artık yolun yarısına ’m’erdivendi.
Altmışında ’m’üspet ’m’enfi yaşıyordu,
Çeşmesi vardı, suyu yoktu.
Otuzlu yaşlarda ‘moruk’ diye hitap ederken
en delikanlı rakı masası arkadaşına,
Yetmişinde ‘Ne de ’m’oruklaşmış’ deniyordu.
Ki epey güçken, sekseni de gördüyse eğer,
kırkında mağrur olsa dahi, şimdi ’m’ortlamıştı…

En son ne vakit rahat uyumuştu âdem’oğlu’?