Körkütüktü Sana olan mırıldanmalarım,
Aşk’ndan sarhoştum..
Hiç çığlık atamadım,
Bağırsam sesim Sesi’nde kaybolurdu…

Körkütüktü Aşkım,
Yalnızdı bir o kadar da,
Kendi kendine içer, sarhoş olurdu..
En çok bu halleri sevilirdi.

Körkütüktü karanlıklarım..
Yine kimsesizdi..
Karanlıkları kendi gözlerimle görüp,
İçimde yaşardım..

Sokağa dökülen insanlardan daha kör’düm..
Herkesi görür anlayamazdım..
Nakaratı eskimiş bir ezgi kulaklarımda,
Kimseleri duyamazdım..

Körkütüktü dudağım,
Geceden kalma sarhoşlukla uyuşmuş,
Ne konuşacağını bilmeden,
Kimsenin anlamadığı kelimeler dökülürdü..

Körkütüktü ellerim,
Ellerinsiz hep üşür, hep titrerdi..
Hangi sıcaklık durdururdu bu sarhoşluğu,
Bu titremeyi?..

Körkütüktü gözlerim..
Seni gördüğünden beri içmiş gözlerini..
Başka gözlere,
Kör olmuş gözlerim..

En çok kelimelerim körkütüktü..
Anlamak için kör mü olmak gerekirdi?
Yandığıma inanman için,
Kül mü olmam gerekirdi?


Sekiz-Aralık-İkiBinOnBir*11:15
Nevin Akbulut