Bir sabah uyanır uyanmaz
Annemin ölüm çığlıklarıyla uyandım
Annem öylece kıpırdamadan yerde yatıyordu
Ve ne yapacağımı şaşırmış bir haldeydim
Öylece ortalıklarda kala kalmıştım

Annemin ölümü bizleri çok yıkmıştı
Anne uyan ne olur uyan diye
Feryatlar çığlıklar atıyordum
Annem bizleri bırakmıştı artık
Rabbime ne kadar yalvarsamda
Onun canını alma benim canımı al diye
Ne desem boştu azrahil gelmişti artık kapıya

Evimizin her yeri gözyaşına boyanmıştı
Annem sanki bizlere gülümsüyordu
Evet biliyorum tüm Anneler gibi
Benimde Annem cennete gitmişti
Allahın huzuruna çıkmıştı artık
Meleklerle aynı yeri paylaşıyordu

Annemi Kaybettiğimizin ilk günüydü
Ve sabah uyanır uyanmaz
Eksikliğini hissetmiştim Annemin
Biliyordum Annem bizleri izliyordu Gökyüzünden
Ocakta çayımız kaynamıyordu artık
Nede sıcacık bir tarhana çorbamız vardı
İçimizi Anne özlemiyle Anne sıcaklığıyla ısıtabilen

Dışarıya çıktığımda nezaman bir çocuk görsem
Annesine doyasıya sarılıp öpüp koklayan
Sanki canımı canımdan alıyorlardı her defasında
İşte ozaman anlamıştım Annesizliğin acı gerçeğini
Ve o günden sonra kendime bir söz verdim
Neyi yaşarsam yaşayım hayatımda
Annemin varlığı sonsuza dek bizlerle olacaktı...

Ufuk Güney