Ey insanlık…
Ey yiğitliğin gölgesine duldalanan adamlık
Böyle mi yazıldı erkekliğin kitabı
Öldürmek midir suretlerinizi yüce kılan?

Her taraf kan revan
Hoyratça yağmalanıyor gelincik tarlaları
Koparıyorlar dallarından gonca gülleri

Ey acıların ve umutların beşiği evren
Sen ki nice zulümlere göz yummuş
Nice felaketlere sırt çevirmişsin
Sende yeşerir tüm yaşam tohumları
Ellerin nerede senin
Ey hafifleştirilmiş yasalar
Hayatlar kanlı sularda akıp kaybolurken
Senin adaletin nerede

Sen nice acı öykülere tanıklık ettin
Nice çığlıklar kazındı damarlarına
Sen ki tarihlerin gerçek tanığı
Oysa rüzgârlar ne ağıtlar fısıldadı kulağına
Vahşetlerin her saniyesi senin kadranında döner
Oysa ne sevinçler söndü, ne kanlar sıçradı suratına

Ey kutsanmamış vicdanlar
Her yerde aynı değil midir acının dili
Zulmün rengi / Duymuyor musunuz?
O ciğerlerini parçalarcasına bağıran
Sırça köşk gibi tuz buz cesetlerin
Başlarında yığılıp kalan anneleri

Lal bir türküydüler onlar karanlığın dehlizinde
Yürekleri harlı, ağrıları dayanılmaz sancılı
Buruk bir tattır dillerde yazgıları
Bir günah gibi saklanır toprağa, düş kırıkları
Neden örtülür binlerce çığlık sessizce
Artık uyansın vicdanlar zamanın aydınlık gözlerinde

Bilmezler ki… Onlar insanlığın erdemleri
Onlar şafakların alev gözleri
Onlar anne, onlar toprak
Onlar cennetin solmaz gülleri

Ölüm yaşamaktan daha güzel olur mu hiç
Kimse bilemez
Namlunun ucuna bakan son bakışların feryadını
O an, vicdanların sustuğu, erkekliğin öldüğü andır
O an, gülüşlerin donduğu, umutların söndüğü andır

Zaman gömülürken dilsiz vakitlere
Acının hançeri geçer gözlerinden
Bir yanı anne, bir yanı çocuk kadınlar
Ve her kurbanın veda anında
Zaman çığlık çığlığa, kurtulmak ister kendinden
Küllenmeyen közdür ölümün sancısı içimizde
Savursak tufan olacak isyanımız göklerde

Kırılsın hürriyet biçen barbarlığın kalemi
Cellatlar gülüşürken ceset başlarında
Yürekler yangının hangi renginde kavruluyor
Ah kim bilir... Daha kaç duvara çığlıklar yapışıyor

Ah şu bilge zaman, şu öğretmen hayat
Zaman ki… Sabrın taşı, en etkili güçtü
Aç artık cehaletin gözlerini/ Kurtar…
Zincirler arasına sıkıştırılmış özgürlüğü.

28/11/2011/ N_Erol


Ankara’ da ki, kadına dehşete hayır yürüyüşüne, bu şiir ses olsun istedim…
Bilsinler ki,
kadınları öldürmek erkeklik değil, acizlik ve zavallılıktır!
Bir erkek kendisini doğuran kadını öldürüyorsa, o erkeğin namusu ve şerefi yok demektir.
Kadını öldürmek namertliktir.