Bir şiir yazmak istedim sevgiliye
Kelimeler dilsiz bir üzüntüyle kıvrandılar kalemimde
Usumda yazma telaşı
Kalemim canhıraş hasret kazıyor yüreğimde
Heceler titrek bir serçe dudaklarımda
Ve küskünlüğüm sıralanınca damla damla
Cümleler alıp başını gitmek istiyor sessizce

Kırgınım! Ben yine her şeye rağmen
Çılgınca geçmek istiyorum sevgilinin içinden
Umutların, güneşin ve mevsimlerin
Derken yalpalıyorum
Bir ceylan gibi sekiyorum ayrılık büyüten dağlarda
Arkamda anılar, ucu yanık hatıralar
Koşsam da ölüm, dursam da
Ama sen yine de durma diyor şiirim
Bakma ardına
Bir adım ötesi yaşam, koş diyor durmadan
Bilmez misin şair
Dönüp arkasına bakınca vurulur her ceylan

Derken vuruluyorum
Kader mührünü basıyor gözbebeklerime
Hesapsız kanıyorum
Ve yaralarımda boy veren ünlemlerle
Savruluyorum dizeler boyu
Hep bir ağızdan bağırıyor sözcükler
Kurşun atar gibi, meydan okur gibi acıya
Zaman amansız ve katı
Anılar şiirim gibi destansı
Hiç bu kadar yara almamıştı ellerim
Aralarken hasreti

Bir anda toplanır gözlerimde bütün sözcükler
Haykıran bakışlar cümle sonlarında
Göğsümü parçalarcasına hırçın ve asi
Kazınır beynime tınısı

Ve sonrası…
Karşımda iki kanlı düşman, ölüm ve yaşam
Azrail seç diyor ısrarla
Rast gele çekiyorum şansıma
Hoş geldin hüzün, buyur otur yanıbaşıma
Dilimden düşmeyen şarkısın sen ah dile
Katre katre akarsın şiirimin kalbine
Bilirim ki, ’Her ağacın bir yarası olur’
Ve bilirim ki, sevmek bazen ateşe yürümektir
Bazen dünyayı doruklarda seyretmektir

Bu yüzden aldırma, yaşam yazı, ölüm tura
Dök eteklerimden kederleri, savura savura
Kalbim ’Panfilov’ kadar kahraman
Vurulsam da her noktada
Yakışmaz dik duruşuma devrilmek ulu orta.