Gönül bahçeme düştüğü an izlerin,
Bir fırtına kopmuştu, titremişti bedenim.
Bu can sana kurban, dilimde ismin,
Bir tek senin aşkını söyler, var oldukça yüreğim.
Yandıkça aşkınla, sızlar içimde kalan gönül yarası.
Seni,
Unutmayacağım.

Kalbim, içine düştüğü aşk prangasına, ebediyen mahkum.
Gönül bir aşka, gözler bir resme mahkum.
Alemin tüm güzellikleri bana haram,
Bil ki, Gök kubbenin altında bir ben, birde sen varsın.
Nefes aldıkça bu can,
Sen’i,
Unutmayacağım.

Tüm güzellikleri bulduğum Sen, isteme beni,
Hiç fark etmez.
Ben yokluğunda, ölümsüz aşkı yaşarım.
Uzun yılların çileli yolculuğunda, San’a olan aşkımı,
Katmer, katmer yüreğime dizerim.
Öylesine bir aşk var ki içimde,
Ölüm anında bile,
Sen’i,
Unutmayacağım.

Nice baharlar geçecek, sensiz ve sessiz.
Bir kumsal ve birkaç martı kalır buralarda.
Emsalsiz güzellik doğar, günbatımında ufukta.
Bin bir renge dönüşen bulutlar arasında,
Hep seni hayal eder ve beklerim.
Gelmesen de bil ki,
Sen’i,
Unutmayacağım.

İsmini kazıdığım yürekte, dinmeyen sızılar var.
Denizin bütün suları kabarıp üzerime gelse,
Kumsalın koynunda bir mezar kazılsa kimsesiz,
Yok olsa bedenim, ruhum yaşayacak kıyamete.
O gün bile,
Sen’i,
Unutmayacağım.


Mehmet Macit
30.03.2010