Gözümü dünyaya açtım, ufukta Güneş doğarken,
Cennet köşesi ülkemin, sımsıcak bir yuvasında.
Annem, babam, kardeşlerim sevgi seline boğarken,
Sulanmışım çiçek gibi, bahçesinde, ovasında.


El üstünde büyütüldüm, geldim okul çağlarına
Kucak açtı öğretmenim, anne, baba şefkatiyle.
Bir fidan dikeyim diye yurdun güzel bağlarına,
İlim irfanla dokudu, bir sarrafın dikkatiyle.


Şanı, şerefi öğretti, aç kaldı bir çok öğünde,
Yüreğime sevgi koyup, vatan aşkıyla donattı.
Geçmişi ve geleceği ne varsa dünde, bugünde,
Anlatarak ihya etti, hem savaşı hem sanatı.


Tamam diye destur verip, haydi yürü yol senindir,
Diyerek alnımdan öptü, salıverdi meydanlara.
Yiğitlik, erdemlik senin damarında ki genindir,
Tembihledi uyma diye, yol saptıran şeytanlara.


Mağrur bir kumandan gibi, daldım hayatın içine,
Önüme geleni yıkıp, geçmişimi talan ettim.
Tapındım paraya pula, kandım soysuzun piçine,
Unuttum söylenenleri, öğüdünü yalan ettim.


İhanet ettim sözüne, huzurunu bozdu fendim.
Suçum çoktur hangi yüzle, gül yüzüne bakacağım?
Bu gidişle ben gibiden, adam olur mu efendim?
Akıllanmaz bu cüsseyi, cehennemde yakacağım.


Vur uyandır kaleminle, şer denilen bu uykudan!
Kes ceddimin şerefine uzanan çirkef dilimi!
Ciğerlerimi söküp at, kurtar beni bu duygudan,
Yaşayayım doğrulukla öğrettiğin her ilimi.


Aç susuz dolaştın durdun, memleketin her yerinde,
O yetmedi! Kurşun yedin, asi olanın elinden.
Yıkılmadın, usanmadın, duman tütse de serinde,
Şikayet etmedin asla, çile çeksende halinden.


Pişman olup gelsem sana, hakkın helâl eder misin?
Sensiz ne işe yarar ki, derya olsa malım, mülküm!
Suç işleyen bu zanlıya, affettim seni der misin?
Çünkü! Sen’sin geleceğim, Sen’sin vazgeçilmez ülküm!



MehmetZiya
24 kasım 011
trabzon