Benim öðretmenim olmadý hiç.
Bana kalem tutmayý, yazý yazmayý,
Parmaklarýmla hesap yapmayý,
Fiþ okumayý öðreten,
Bazen saçlarýmý okþayýp, kaþlarýný çatan,
Öðretmenim olmadý benim.
Hem benim okulum da yok.
Pembe boyalý duvarlarý,
Upuzun koridorlarý olan,
Kocaman bahçeli
Ýkinci evim de olmadý benim.
Ne askýlý, cepli çantam,
Ne kýrmýzý uçlu kalem,
Ne su tasým, ne formam.
Ne boynuma takýlý silgim.
Ne de beyaz yakalýðým olmadý benim.

Bilmem böylesi hayalleri,
Böyle güzellikleri tanýmadým ki.

Ben, sadece boya sandýðýmý bilirim,
Onun askýsýdýr omzumdaki iz,
Boya lekesidir týrnaðýmdaki.
Siyah ve kahveyi tanýrým renklerden.
Bir de madeni parayý sadece.
Okul önlerinden hýzla kaçtýðýmý,
Bazen, gizlice avlusuna baktýðýmý,
Bakarken uykuya daldýðýmý bilirim.
Saçýmý okþayarak gülümseyen abileri,,
Boya parasýný bahþiþle verenleri bilirim.
Baþka bildiklerim de var elbet,
Kahvelerden kovulmayý iyi bilirim.
Hayal kurarken, içilen sigaranýn tadýný,
Hor görülmeyi,
Dýþlanmayý,
Utanmayý bilirim.
Açlýðý da bilirim, üþümeyi de.
Soðuktan kitlenen minik parmaklarýmý,
Geri kazanmayý da bilirim.
Ben, çok þey bilirim.
Ama,
Benim için çalan zili,
Beni bekleyen sýrayý,
Beni merak eden öðretmeni bilemem.
Bilmem okuma, yazmayý,
Bilmem hesap yapmayý,
Bilmem, insanlarla barýþýk olmayý.
Çünkü, Öðretmenim olmadý benim.
Bugün, onu kutlamak isterdim yürekten.
Eline uzanýp, baþýma koymak.
Teþekkür etmek isterdim, gülümseyerek.
Þimdi,
Ýzin verir misiniz bana?
Sizin öðretmeninize seslenebilir miyim,
Öðretmenim diyerek,
Bana aitmiþ gibi.
Beni tanýyor, beni seviyor gibi.
Öðretmenim, Öðretmenim,
Duyuyor musun beni,
Ellerinden öperim.
Hoþça kal, hoþlukta kal.

24-Kasým-2011

Ecz.Abdulkadir Nur GÖRDÜK