İki yandan zülüfcesine,
Düşmüştü alnına öfken.
Görmek! ?
Ne mümkündü gözlerini!
Bir suskunluk almıştı seni,
Öfkeden - sinirden - hırstan,
Duymak! ?
Ne mümkündü sözlerini!
Nasıl kıyılıyordu,
Nasıl acıyordu canım.
...
Günler böyle geçiyordu da
Geceler geçmiyordu!
Yine de yıllar ard - arda,
Ard - arda, bir - bir geçtileeer.
Geçmeyen şey gün’e, ay’a, yıl’a inat
Geçmeyen şey iz’indi!
O,
Ne geçti, ne silindi!
O zülüf ki alnından,
Alnının iki yanından,
O öfkeli gözlerindeki,
O sinir, o hırs...
Seni bir başka güzel yapıyordu kız.
Suratını asıp da
Alt dudağını düşürdükce sen,
Daha mı bir başka seviyordum,
Ben?
Valla öfken bile güzeldi,
O öfkeli gözlerin...
Onlar beni bir başka deldi!
...
Ve o yara... o yaralar,
Gün - gün sızladı...
Gün - gün dağladı...
Beni...
Bu güne bağladı!
Kırk yılı aşkındır,
Bu gönül ağladı!

09.06.2008/10.50