Öncelikle bu şiirin görsel sunumunu yeni açılan Edebiyat Tv’ de görmek istediğimi ifade edeyim. ( yönetime duyurulur! Eğer koymuşlarsa ve ben görememişsem özür dilenir )

“ Samsun Şiir Akşamları “ nı duyardık ama ilk defa oradaki sahneyi görüp o sahnedeki bir canlı performansa şahit olduk. Ve oldukça beğendiğim bir seslendirme ( âdeta duyguları yaşama ve yaşatma ) örneği veren Kenan Beyi de. Önce bu görsel şölen için teşekkür ederim. Oldukça etkiliydi.

Bu şiirdeki ayak tasarımı bir şiir mühendisliği örneğidir bana göre. Elbette mısralarda ve ayak mısralarındaki kafiyeler konusunda “ şöyle olabilir miydi, böyle mi olsa idi, şu kelime tercih edilseydi nasıl olurdu “ diyebiliriz ama,
“ Ya ben …. olsam ya sen …. olsan …. “ deki anlamsal ve vurgusal etki, hele sonlara yerleştiren “ keşke “ ler bu tasarımı nasıl üst seviyeye çıkarttığını, “ ben “ deki olumlu ve olumsuz bütün oluşumların sebebinin “görünmek ve görünmezliğe “ bağlamadaki inceliği görmemezlikten gelemeyiz. Bunu çok önemsiyorum.

Altıcı kıt’adaki “ amenna “ teslimiyeti ve kabullenişinin yedinci kıt’adaki “ ey “ nidası ile sevgiliye son kez en içten, en samimi hitap ile seslenirken, ilk ayaktaki başlangıç ayağı / mısraı tekrar edilerek finalin yapılması vurguyu ve dikkati buraya toplamaya yetiyor ki, bence şiirin en can alıcı noktası ve özeti burası.

“ Ey! Yokluğu, varlığın yerine konan canan
Ya ben kör olsam ya sen görünmez olsan keşke “

Uğrunda “ kör olmayı “ göze alana ve alınan cânan’a selâm göndermek de bize düşüyor.

Eyvallah Kenan Bey!