Seni ilk öptüğüm bulvar var ya
Şimdi ne yağmurvar, ne de kar
Beton yığınları buz gibi üşütürdü
Gözlerimiz aydınlatırdı geceyi
Büyük bir aşktı sen ve ben
Devrim marşları söylediğimiz Kızılay’da
Che Guevera anıtı dikecektikAnkara’ya
Devrim marşları kadar temiz aşkımızla
Aşkımızın sırtına kaç jop izi kaldı
Nereden bilecektik bir kara izi kalacak
Bir yüreksiz ses ayıracak seni ve devrimi
Devrim hayallerimiz, sen ve ben bir de karanfil
Şimdilerde duymuyorum özgürlük marşlarını
Ya ben yaşlandım yahut şimdiler yaşlı doğdu
Unutmuş değilim sosyalist günlerimi
Karla yoğrulmuş , yağmurla akıpak sevdamız
Gibi Ernesto çığlıklarını da kesmiş olmalılar
Şimdi Sıhhiye sensiz, devrimsiz, marşsız
Yürümek bile zevk vermez oldu tek başıma
Strazburg caddesinde Atatürk Lisesi tek başına
Seni özlüyor, Devrim marşlarını özlüyor... Bende!
Yağmur yağıyor, kasvet kara bulutlarda
Taş mektep mahsun, göz yaşı akıyor saçaklarında
Ağlıyor olmalı, Orhan Veli’nin anısı var göz yaşlarında
Ankara sessiz, yetim, kimsesiz, çaresiz; sensiz ve bensiz
Devrim yazıları yok duvarlarında, Ankara çaresiz
Sonra ayaklarım beni Ulucanlara götürüyor, hükmedemiyorum
Mahir bir ses karşılıyor, Deniz gibi kabarıyor yüreğim
Darağacı her yer, Devrim şehitleri avlular, güvercinleri göremiyorum
Kalede de eski tat kalmamış, sensiz Ankara’yı seyredemiyorum
Nereden bileceksin bir kahpenin kahpe silahından
Bir kahpe kurşun... Unutmadım gül rengi kanlar içerisinde
Kucağıma yığılışını! İşte o an bitti aşkımız, sevdamız
Kan damlıyor aşkımıza, elindeki pembe güle, tüm insanlara
O zaman bitti Ankara, ondan beri söylenmiyor marşımız.
Bakıyor um sağa, sola hatırlayan var mı seni ve devrimimizi
Biçare bakış benimkiside, her beşer kendi işinde.
Ateş değil, kor bir yana, külü bile kalmamış Naçar Ankara!
Ali Bektaş / 15 Kasım 2011 / Ankara