Ben seni güneşim sanmıştım ey karanlığım


İçimdeki hırçınlığın
Adı konsaydı
Sen diye sarılırdım her umuda

Hiç bir pişmanlık kırıntısı yapışmadan eteklerime
Haklılığımı koyabilseydim ortaya
Başım dik
Çekip kapıyı gidebilseydim
Ardımda kalmadan göz izlerim

En baştan
Tırnaklarımla kazabilseydim kendi çukurumu
Şimdi;
Omuzlarımda bu ağırlık
Yüreğimde yıkık bir sevdanın vebalini taşımazdım
Ki onca insan, günahlarımı yağlı urgan misali dolamışken boynuna
…


Henüz çok küçüğüm
Annem gözlerimi kapıyor dünyaya
Say ki tıkalı kulaklarım sevdaya

Düştükçe gölge güneşime
İçime çekiyorum yapraklarımı

Beklediğim bir şey de yok
Ah diyorum
Ben daha sevmeyi de bilmiyorum

Oysaki düz bir yolda yürümüştüm
Ne var diki karanlığa basacak

Gece nöbetlerimde
Birer birer odamın duvarlarını tırmalıyorlar
Ve
Onlar, en kötü kabus
Hala
Kamçılar gözbebeklerimi


Çekip kılıcımı
Sapladığımda en hassas noktalarına
Sıyrılmıştım kanlarından

Yalnızlığa uzanan bir ömrü sırtlıyordum
Ensemde soluyordu, karanlığın is kokan nefesi

Kükredikçe sen bana
Yıkadı yağmurlar yüzümü
Çarpıp boşluğa
Dehşetle kalbimi vuran kinini
Sığındım
O en sıcak sevişlerine

Yalnız geldik
Yalnız gidecektik
Ve biliyorsun ki bu hiddetle bir yere varamayız
O ilk isyanıma doğru isim koyabilseydin keşke…!


“ateşi tutan yalnızlığın elleri”
Ve umuda sızan karanlıkta yol almaktayız
Yalnız değiliz..!


Sude Nur Haylazca


"ateşi tutan kimin elleri" Nail Yavuz hocamin siirinden