korkak bir gecenin yalnızlığını sarkıttım penceremden
eli üşüyen bir sevdanın cebinden çıkardım
son sözümü..
sen aşk dedin ben nefretle kestim ağzımdaki cümlenin kanayan yüreğini

"sen artık kendi gözlerinden ağlayacaksın" …

baş eğme
diz bükme
dön, gitsin ….



beş köşesinde venüsün
korkularından çarmıha gerilmiş bir dişi uyur
ödenmiş bedellerin çivilerini göğsünde
saklar; acır...
nefesinin arkasında tutuşan heveslerinde
herkes sahte bir dilencidir...
sürüncemelerde kalmış yarınların
unutulmuş tebessümü
ağlar dalgın fotoğrafların


ay yüzünü sürer
gece artık hüznündür…

lacivertinden sarsıla sarsıla dökülürken hayat
dudaklarında ki totem sessizliğinden sökülür o cümle

“sen artık kendi gözlerinden ağlayacaksın”…








YILDIZ