bir gemi kalkacak birazdan solundan
acı sirenlerle ardını ıslatarak
ilk kez bir gemi mendil sallayacak
terkettiği limana
bir alıcı kuş geçecek
tam salonunun ortasından
camları örtecek, perdeleri karartacaksın
ki; uçmasın!
elimi uzatsam tutarım sanacaksın
oysa son kez sızını parlatacak

hatırlayacaksın
yanaşacak dilinin yamacına
aşka yamalı bir sancım vardı
deme!

o şimdi yabancı!


vurdukça adının harfleriyle köpüren dalgalar
d/okundukça zihninin duvarlarına
ani bir zaman travması olacak
ve
tırnaklarına doldurduğun saçlarınla birlik doluşacak avuçlarına
âmâ bir gecikmişlik!
kulaklarına kayarken parmakların, ıslanacak şakakların
ve bu valsin alâmetini kendinden bileceksin
ama konuşamayacaksın
sustururken seni
mangalda pişen yanakların
puantiyeli gamzelerin konuşacak o vakit

’ben seni değil seni sevmeyi sevdim’

susacak gramerin, şaşacak benzin
her intihar bir ihmalden beslenir hani
ve bir geminin intiharı söz konusuysa
sebep ya rüzgârdır hani ya deniz!


yalancı unsurlar iliklemeye çalıştıkça usuna
mors harflerine sığınacak kısık gözlerin
ne acıdır o çaresizlik
ve
ben seviyorum aslında demeye bile mecalsiz
eski sevda türkülerine sağır bakacaksın!
ve seni duysa da artık çok geç
bekleme gelmeyecek
eski k a r a s u l a r a yelken basan gemi
gelemeyecek gayrı
dağları ardında bırakan deniz!



her müsamahanın ardında bir ikilem yatar
-böylesi daha iyi olur belki-
ve her belki biraz kumardır hani
aşklar kural tanımazken, direnirse hele
iyiler hep ölür aslında!
ölene dek çıkmaz aklından
ne öldürür ne yaşamına üç boyutlu his verir
gözlerine baka baka nasıl gitmesine müsaade ettim!


keşke yanılsam ama çok eminim
acı şarkılara sirenli kulakların olacak
hep bir gıcırtıya endeksli heveslerin
ama üzülme, çok vaktin olacak
ve giderek yerleşecek içine A RH + bir sancı bıçak gibi!
’sensizlik ne sunturlu bir zayiat’ olaki!


dudakların emanette artık, gözlerin merhemli
ister kilitle, ister imha et bildiğin gibi


o gemi artık gitti!





ToprağınSesi