Gözlerim sel sağnak dinermi yalnızlığımın acısı bilmem
Ama ben hala sensizliğin iç çekişlerindeyim
Anlaşılan bana yine yol göründü
Ömrüm geçecekmiş sensiz gurbet akşamlarında
Gidiyorum kalbim sende kalmış
Bu gidiş nereye diye sorma inan bende bilmiyorum
Yürüyorum meçhullerdeyim

Adını sen koydum şimdi tüm gitmelerin
Sessiz ve vedasız terketmelerin
Avucumda kaldı yazık senli hayaller
Bitti mi herşey bu benim mi cançekişmelerim

Solmuş bir resmin var senden geride kalan birde kurumuş bir gül
Ne yazık ki hasretinmiş bana yar olan sessizce geçiyor bak ömür
Son demindemiyim hayatın nedir bu bitmişlik
Yaşıyormuyum senden sonra yoksa bu bende hepmi görülür

Demek ki buymuş bu aşkın kaderi
Zor biliyorum kabullenmesi zor
Hayat hergün kahredecek değilya beni
Böyleyim işte birgün ağlıyor birgün gülüyor

Yeter artık titriyor ellerim yazamıyorum
Sensizliği yazmak yoruyor artık beni
Kan kırmızısı gözlerim dayanamıyorum
Ardından ağlamak yıpratıyor görme istemem bu halimi

Sensiz ne yapılır nereye gidilir o’nu bile beceremiyorum
Öksüz kalmış bir çocugun çaresizligi kadar çaresiz
Yalnızım yine dilsizim duymuyorum kimliksiz adsız
En önemlisi sensizim meçhullerdeyim ve de kimsesiz

Şiir: Sedat Kesim