Sokak lambası titrer, gölgem uzanır
Issızlığa karışır ayak izlerim
Bir fırtına bekler, şehre sızan sır
Karanlıkla konuşur yorgun gözlerim

Çatlar taş duvarlar sessiz çığlıkla
Bir hayal peşinde düşüm kanatlanır
Yağmur iner şehre siyah bir yasla
Her adımda içim biraz kanatlanır

Bir gölge düşüyor sokak başına
Karanlık örter yorgun yüzümü
Issızlık siniyor taştan yoluma
Kimseler bilmez bu ağır sözümü

Yıldırımlar çakar göğün derininde
Kül rengi bulutlar kaplar semayı
Bir sır gizlenmiş gecenin içinde
Arar ay ışığı sessiz belayı

Gece iner şehrin solgun yüzüne
Adımlarım yankı olur taşlarda
Bir hayal tutunur siyah gözüme
Sessizlik büyür hep dar sokaklarda

Karanlık örter her eski izimi
Gökyüzü kurşuni, yıldızlar suskun
Yağmurla yıkar rüzgâr denizimi
Bir çığlık gizlenir gecede mahzun

Her köşe başında sanki bir sır var
Kaldırımlar fısıldar adımıma
Yollar tükenmez, bitmez bu diyar
Bir mezar gibi gömülür yanıma

Yol bitince susar bütün düşler
Karanlık dinler yorgun nefesimi
Bilir tek dostum soğuk taş, gölgeler
Kaldırımlar saklar en derin sesimi

Taşlar ağlar ay ışığında sessiz
Adımlarım düşer gece toprağına
Karanlık sarar ruhumu, gizli ve derin
Bir çığlık kalır yalnızlığın ardında

Ve yolun sonunda susar her nefes
Gece kapanır sonsuz kapıları
Kaldırımlar bilir bu derin bir heves
Gömülür sessizce bütün adımları

Sedat Kesim