gecenin gözleri kör
kulakları sağır...
içimdeki son kandilin ışığı da sönüyor
boğazımda binlerce gemici düğümü
ah! kilitlenen zaman
ah! karanlığın sesi
çok yorgunum


.......


türlü acılara gebe ruhum
bu yolun ucu son durak
pimi çekilmiş bedenim
düşerken keskin yar’lardan
ah ! tutsun beni ayça melekler
arzın çiçeklerine ulaşmadan nefesim


sürünürken
sarı çayırları süsleyen bozkırlarda...
kelebek ömrüme reva mı bunca eziyet
sıfatsız bir kimliğin damgası vurulurken döşüme
değersiz pul olarak düşmek yerlere...


aksak karıncanın
ince boğumlarına sarılıp ağlamak
dipsiz kuyulardan fışkırmak asumana
sonra tekrar düşmek bataklığa
ağlak bir kurbağa gibi
çanlar çınlarken kulaklarımda...
damla damla yudumlamak ölümü
umursuzca kollarını açan toprağın hücrelerine
bile bile zerketmek can damarlarını


yakıyor genzimi
acıtıyor kalbimi


ah! kilitlenen zaman
ah! karanlığın sesi
yırtılan boğazımda çoğalan çığlık
artık susmak zamanı


ağmak...
yansımak içimdeki sırsız aynalara
çılgın bir anaforun burgusundan çekilmek
kara deliklere...
rüzgârın eteklerinden savurmak küllerimi
sahipsiz bir amfora gibi
ağlamak... ağlamak


belki de küsmek
kendime...
gözleri yanmış bir çocuk gibi
tutunmak sonsuza dek
annemin güvercin kanatlarına...










Şiirime güzel sesiyle ve muhteşem yorumuyla can katan Sevgili Arkadaşım BENSENO’ya ve güzel yüreğine sonsuz teşekkürler ederim..Her daim Sevgilerimle..Saygılar........










ayşe uçar
30 /10 /2011