ne kadar da rüyasız kalmışım sessizliğimde
açık unutmuş kendini nehrim
dibi görünüyor şehvetimin
bu düğümler ne kadar kördü?
Lakin sorular yasaktı değil mi bunca imlasızlığımda?

Koynunda bir mezarmışım gibi kımıldamıyorum
Çıplak kelimelerden bir şilte üzerimizde
Görüyor musun ne çok yaralamış o noktalar bizi
Ne çok nokta koymuşuz tenlerimize her fırsat bildiğimizde
Söylesene biz ne zaman vazgeçeceğiz emzirilmekten?
Söylesene biz ne zaman kesileceğiz sancılardan?
Sahi her soru imi bir esti değil mi tarihimizde…

Tasnif ediyorum hayallerimi senden yana
Sarhoş griler bir yana
Üvey maviler bir yana
Tek tek ayıklıyorum kendini

Biri kessin sancılarımdan kordon bağımı
Pek vahim ve pek rahim bir açlık, arzu kesemde
Tüm hücrelerim çiğniyor sanki ışığımı
Gittikçe kalınlaşıyor karanlığım
Yine bir doğum çığırtkanlığımda…

OKtay Coşar