Hîra !
senin göğsünde atıp senin toprağına gömeceğim vediâ bedenimi
alıkoy beni

başımın üstünde at koşturuyor sanki
yırtık kanatlarını takmış şimşeklerin acemiliği
evlerin çatılarına çarpıp çarpıp tökezliyorlar
bacalarından akıyorlar içeri

her odadan bir umut halkası kucaklanıp
karanlığın kör çıkışlarına dağıtılır saat başı
mülteciliğin soğuk yatağında ısınmaya başlar
misâfirliğin belli belirsiz mühleti
bu yol üzerindeki her duruş artık seferi

sessizliğin iniltisi miskin bir kaçışın yiğitliğine musallat olur !

git içimden
daha yeni büyütüyorum aslımı cellâdının infaz yolculuğuna
aşınmış zamandan dökülen bayat kalıntılarını diziyorum arkasına
zihnim sırat köprüsü
ve terâzisine çıkıyorum korkusuzca

değmeyin
sürünmeyin gül kokusuyla taranmış nefsimin miâdına
dudaklar zikir söyler
kulaklar vaaz dinler köşe başlarında

henüz ölmemeli !
kutsallığın sâyebanlığına sığınıp bu gidişâta dur demeli biri

Hîra !
kuşat özgürlük diye şâha kalkan sînemi
diyâr_ı gurbetinde s/akla âcizliğimi n’olur
huzurunun zemzem suyunda ıslanayım herdem
ömürlük taşı beni omuzlarına n’olur

nûrûn dibine çöken gölgeleri eziyor vakit dil altında

şimdi !
bulutların ürkmüş yüzleri toplanmalı sokak aralarından
ve tâze tohumları atılmalı yedi kat dibe

Hîra
emânetim sadece sana NOKTA