Şimdi hangi toprak sığdırabilir beni üzerine
ve hangi göğün yüzü baskın çıkar
içimdeki fırtınadan...
gitmişsin..
yüreğim yerle yeksan!...


Sürgünüm yalnızlığımın tek kişilik kalabalığına
yitirdiğim ne varsa yitmişliğimle sarmalayıp
seni kendimden kurtaracağım!..
yetmeyecek biliyorum
geceler sağır/günlerim kör
çekip tetiği elim titremeden
sebeb-i katlim olacağım!...


Bir ben kalmışım anadan üryan
sızılarımla koynumda...
bir ben olmuşum malamat
bir ben harap...
beni sen yerimden vurdu
bu kahpe hayat!...


Küstürmüşüm mavileri kendime
keder sadık yaren gayrı ömrüme
ne bu çorak toprak tohuma gebe
ne son cemre düşer gönlüme...
kötürümdür yetim kalan tüm düşler...
heybeti söndü gittin ya sen de...


Gözlerim Munzurdur arkandan
her damlası kan/her damlası isyan
ceylan gezmeyen dağlarımdır yüreğim
kapkara/zindan...
ve talan...
varılmaz artık menziline
ölünür bu onulmaz yaradan...






...ELVEDA MÜEBBET...