Dağıldım...
tozu dumana katıp
ateşi küle...
bir tek sen oldun yanarken cayır cayır
yangınımı kucaklayan
yandığına aldırmadan...
pansumana kapalı yaralarım oldu
düşe kalka yürürken mağlup olduğum
çeperi canımı parçalayan yollarda...
dokundun!
sağaldı dayika ma!...


Savruldum!
her düş kırıklığında
omuz omuza kavgalarda...
cehenneme dönerken yerin yüzü
ve dahi göğün yüzü...
bir tek ellerin!
çatlamış/nasırlı/emek ellerin...
onca yorgunluğuna rağmen
her fırtınada...
acımı dindirir böyle zehir zıkkım yenilmişken...
sarıldın!
güle döndü barut izleri...
yüzün cennetim dayika ma!...


Öldüm!
ne çok öldüm bu kanlı pazarlarda amansız...
gözlerinin çukuruna düşen bir tek damla
son soluğum olurdu ondan söylemediim...
kanayan dizlerim hiç iyileşmedi
çocukluğumdan bu yana...
sen her kara kışta nasıl da çıkardın beni bahara...
Umut!
kör sağır karanlıkta
cılız bir çıra ışığı olsa da
gözlerinin karasında kuşandım umudu dayika ma!...


Üşüdüm!
Ağustos’un çöl kuraklığında
kimi zaman alevler ortasında...
bir tek sızısını gözlerinde taşıyan
mahzunluğun oldu sebep...
her sancıda dikilmeme yaşamın karşısına...
nice kahpeliği alt ettirir
şu sana yenilmişliğim...
Isıtır!
her cayışımda dünyadan içimi varlığın
nefesin nefesimdir dayika ma!...





S.G