1

iliklerimize işleyen
mağlubiyet tınıları
suçlu özlemlere bırakıyor kendini
hepimiz ölüme ne kadar yakınız
karanlık yağarken üzerimize
ölüyoruz

aynı coğrafyanın çocukları sevişmeyi beklerken
hiçliği okşar gibi insanlığın kucağına oturmuş
kıkırdıyor şeytan
uçma dur diyemeden
sizin de öksüz kaldı mı uçurtma kuyruğundaki sesiniz
çatladı mı dudaklarınız
bir damla su istemişken sevgi
korkuya tutsak
kuru bir bakış mı kaldınız

susarsak daha çok yaşarız mı sandınız
biliyorum zordur öfkeden bahsetmek
susalım tamam, susturalım
saçlarımız ezber ve tozlanmış gözler
hep aynı hazin sonla yaptık maçlarımızı
ölümlerin kefareti sırtımızda

çığlık atmak üzere sızılarımız
aşkın kudreti gözü dönmüşlerin elinde tükenirken
ne haç ne cami kurtaramayacak bizi
güneş ve yıldızlarla yoldaş gökyüzünün
celladıyız

2

uyuma dedi gönlüm
soytarı zamanları yenip
daha sevişmeye gideceğiz
bir yangındı gönlüm
şiir şiir gülümserken ölüme öyle uzak

sev dedi gönlüm
kadın gibi sev
karanlıkların ötesini gör
yoksa kan sesinden alev alacak dünya
sev dedi gönlüm
bir seferberlik gibi
savaş böğüren volkanlara yağan yağmur gibi
akıp gidecek ciğeri mazgal kokanlar

tüm mucizeler kadın yüreğinden çıkar
küskün lambaları kır dedi gönlüm
güneşi saklayanlar
tarihe karışacaklar
uyuma dedi gönlüm
varlığın otursun sevginin kucağına
aynaya bak dedi gönlüm
gölgeni söndür ona yan dedi gönlüm

aşkla biriken ateşimi yüzüme sürdüm