Ne zaman soğuk vursa
ya ayrılıktır ya ölüm.
Fırtınanın merkezinde bekliyorum şimdi
tek ayakla sakin ve durgun .
Karanlık küpeler taktım kulaklarıma.
Sesler yok,
insanlar yok,
güven hiç...



Avuçlarımda bir deniz,
bir avuç deniz...
Gözüm bağlı, sevincimi göremezsiniz.
Ayaklarımda asılı bir taş,
burnumda kokan salt kan.
Kim itti önemi yok, üstelemeyin.
Ölüm ne kadar da derin...



Telaş, koşturmaca, siren sesleri.
Hayırdır,
kurtarılmayı hak eden biri mi var?
Ne kadar da tanıdık boğazımdaki hortumun tadı.
Orda da vurdu aynı soğuk,
biliyor musun?
Ölüm müydü ayrılık mıydı üşüten ?
Fark edemedim...
Hem ne değişirdi ki ?

Resimler dönüyor beynimde,
silik karelerle.
Kalbim bir avuç içinde;
sıksa öleceğim,
bıraksa öleceğim,
değişen neydi ki ?

Kendim oldukça güzelleşirim diye
süründüm insanlığı,
boynumdaki şah damarımdan.
Ya insanlıktan çıkaracaklardı,
ya da candan...
Ne farkı vardı?

Farkı fark edene sonsuz bir soğuk armağandı ...




Gülşen Mavi