Sarıl boynuma Utku
Ver yer bırakma hiçbir ölüme
Önümde duran kara yazı çevir bahara
Ve soranlara ilk mi son mu?
Hiçbir şey söyleme…


Çok bekledim kırkikindi vakitleri.
Vakitlerini bekledim gece kuşlarının
Karanlık ışıkları görebilmek için
Sonra ışıkları söndürdüm
Ben anlamdaş kelimelerle seslenirken sana Utku
Vuku bulan hiçbir gündüzle sohbet etmedim


Dilim tutulmakta şimdi
Ne yemeğe açılıyor ağzım
Ne de biz olunca çay sohbeti
İnce belli bardağı tutamıyorum


Kimsenin elini de tutmadım üstelik
Artık sor bana Utku, biz kimdik?


Tırnakları uzun yalnızlıklar göğsümü söküyor
Her biri yeni yazlar yazıyor fikrime
Ben zikrimi hesap ederken
Daha önce zikredilmiş bir kimsesizlik oturuyor dizlerime
Kalkamıyorum gidemediğim yerden
Git veya kal demeden sen


Sar beni Utku ömre sararmışken ben
Kimseye hiçbir şey söyleme