"Uyan,
Uyan ey gâfil oğlan
Bu gaflet uykusundan!
Aya gidiyor insan"
Rüyâda değil,
Uçan kilimle hiç değil,
İnançla, bilinçle, bilimle...
Uyan,
Uyan sen de artık uykundan;
Ayda gül bahçeleri düşlemeyi bırak,
Sonra da takvime bir bak
Ve gör kaç asırdır uyuduğunu,
Uyutulduğunu!

Fırla yerinden, silkin,
At kâlbini bir çöplüğe gün ışırken,
Beynini eline al,
Yıka, temizle, arıt onu geçmişin tortusundan,
Sonra bak kendine bir boy aynasında,
De ki kendi kendine:"Sen ne yaman yiğitsin!"

Hızlan biraz,
Hızlan da geç zamânı;
Yıllardır arkasında gittiğin
Artık senin arkandan gelsin!
Lâleyi, gülü, sümbülü unut,
Demir tut, çelik tut, yeni yolu tut.
İn artık küheylanından,
Çelik zırhını, kılıcını bırak:
Dev sanma fabrikaların çarkını,
Dokunduğun dizgin değil,
Tuşlar ve düğmelerdir ancak..

Ölmeyi düşünme hiç,
O uydurma bir korku!
Ölüm olmasa eğer ölümsüzlük olur mu!?


Ve şayet
Sen de öleceksen kendi anlamında bir gün,
Yerden göğe bakıp döktüğün yaşlarda çırpınarak değil,
Var gücünle çalışıp
Güneşe var
Ve orada yanarak öl!
MG