Hangi gülü öpsem yanar dudağım,
Nice sevgililer geldi de gitti.
Duyulmadık söze hasret kulağım,
Umutla ararken bir ömür bitti.

Soru yağmuruyla ıslandığım gün,
Cevapsız kalmanın çölü başlıyor.
Bileni bulup da yaslandığım gün,
Söze diri değil, ölü başlıyor.

Muhabbet bilmezle, sohbet sulanır,
Kimi defe vurur, kimi kasnağa,
Meclisin havası, çabuk bulanır,
Tövbe ettirirler ayak basmağa.

Birlikte yaşarız ister istemez,
Gönül kapıları neden kapansın.
İnsan, insanlara garaz beslemez,
Onların elinden velev ki yansın.

Her yangının mutlak bir sonu vardır,
En fazla kül olur, varlık dağımız.
Rüzgâra kapılsa her zerre yardır,
Kıyamet kopsa da kopmaz bağımız.

Kime darılmalı, kime küsmeli?
Herkes bildiğinde belki haklıdır.
Kimden kime kaçıp, selam kesmeli?
Tümünde de, aynı cevher saklıdır.

Sevmeli akılla, ruhla sevmeli,
Farkına varıp ta, hayır’ın, şerrin.
Bir söz isterim ki, cana değmeli,
Yaşanmalı fakat sevgiden derin.

29.05.2001...Mustafa Yaralı