ruhumun zindanlarında nasırlı rüya
ellerime sizi uyandırır
siz
yalnızlığımı doyuran başlar
siz gözyaşı çocuğumsunuz
her haykırışım sessizliğe cinnet doğururken
aç odalarda yüzümü görmediniz
ki korkular
karanlık yağdıran ışıklar









konuşsam suskunluğumu
acımın dinmeyen yarasından akar yürekler
siz bimezsiniz dudağımdaki uçukları
ve uçurumumdaki ölen mavileri
bilmezsiniz bilmeden kaç kuşu yaraladığımı
her çocuğun gözünde aydınlık aradığımı
ahh dilleri kelimeleri bulsa da anlatabilse
camdan süzülen bakışlarımı
siz uzaktınız
ve uzağın ağzına
kalbimi dayamadınız








sürü sürü sırlar birikti
içimin koyaklarına
sevaptan daha fazlaydı günahlar
aynanın yüzünde
bilmediniz


çünkü

ölümün bağrında bana körleştiniz

bu yüzden kızmayın
her gelişinize gözlerimin
karardığını


yine de
üzülmesin diye uzaklar
kendi gözümü kendimden saklıyorum


yoruluyor ruhum