Ayrılığın yükünü, doluyorken boynuna
Çözemedim, vuslat mı yoksa hasret mi haktı
Bilmeden bağışlarken, kem toprağın koynuna
Çaresizce ağladın, yaşın sineme aktı



Oysa daha yüzünü dönmeden özlemiştim
Yüreğimden dilime düşmedi pişmanlığım
Belki getirir diye yolunu gözlemiştim
Gidişinle başladı zamana düşmanlığım



İtiraf edemezdim ecelin davetini
Yüzündeki acıyla ölüyordum, ’git’ derken
Efsunlu gözlerinin yaş denen servetini
Görmek için ömre geç, lakin gönlüme erken



Affet beni sevdiğim, bencillik değil aslı
Nazenin yüreğine ağır gelirdi bu yük
Sen ki nakıs ömrümün en cana değen faslı
Bir gün anlayacaksın, sevdam zamandan büyük



Tenim toprak olsa da yüreğim ölmeyecek
Senle yaşayacağım kalbin her attığında
Meleğimin sözü var, bu aşkı bölmeyecek
Benden haber verecek uykuya yattığında



Betül YÜKSEL
10.10.2011 İstanbul