Bitti artık her şey, ben tükendim desem…
Bu saatten sonra ne değişir ki?

Sahi, yoruldum desem, ne çok sevinirdi değil mi gözlerin?
Nasıl da tarifsiz bir mutluluk kaplardı içini…
Kahkalarla gülerdin, buna eminim.
Belki de kimseler görmezdi sevincini,
Nasıl da iyi tanıyorum seni.

Acımdan alacağın zevki de biliyorum
Ondan sonra ne kadar hüzünleneceğini de…
Önce ‘Sonunda kurtuldum’ diyeceğini de,
Sonra ‘Bunu hiç hak etmedik’ diyerek söyleneceğini de…

Gözlerini sakla, istersen.
Durmadan, kaç benden uzağa,
Sürekli içindeki karanlığa saklan
Ben hep sendeyim, a canım
Sen; daha senden,
Söyle, nereye kadar kaçacaksın?

Aslında;
Hep bir adım ötende ellerim,
Gözlerinse hep olduğum yerde,
Ben hep yanındayım…
Tek bir farkla;
Sadece sen bilmiyorsun…

Sonsuz özgürlükte mi sanıyordun,
Yoksa sen kendini?
Sahi, nereye kadar kaçacağını zannediyordun?
Hiç düşündün mü?
Beklemediğin bir anda
Ansızın kendinle karşılaşacağını,
Girdiğin bir sokağın başında…

Kendini hiç sorguladın mı?

Nefes aldığın her an,
Avuçlarımın içindesin hâlbuki
Ben seni seyrediyorum
Tek bir farkla;
Sen bilmiyorsun.

Sen kendini kuşlar kadar özgür
Ve ‘İstediğim zaman uçabilirim’
Gibi görüyorsun değil mi?
Sen küçük kız çocuğu;
Altın kafesteki bülbül olduğunun
Ne yazık ki farkında bile değilsin…

Candan KANDEMİR