Masal bu ya…

Gökyüzünün ötesinde
Pırıl pırıl parlayan bir yıldız
Aslında bir peri masalından fırlayıp
Gülücükler saçan bir kız
Derler ki, gülümsediği için hep kınanmış
O da dayanamayıp gökyüzüne kaçmış
Gülücükleri artık duyulmasa da ışıltılar saçmış
Bense kendi halinde mehtabı seyreden bir yalnız…
Platonik şiirlerde sevgiliyi arayan aşksız.

Yine bir gece vakti…
Mevsim yaz, hava sıcak, içim sıkkın
Kafamda hüzünlü hikayeler
Uzanmışım sırtüstü
Gözlerim yıldızlı gökyüzüne dalgın...
Aniden yıldızlar parladı
Sanki perdeler açıldı ve sahne aydınlandı
Gülen yüzünle sen belirdin ışıl ışıl
Bana bakarak
Sonra, bir ışık demeti uzandı senden ellerime
Çekiverdi beni...
Bedenim toprağa karışırken
Ruhum yükselip yanına geldi
Hüznüm, gülüşünle boğulurken
Yalnızlığım sona erdi


Derler ki,
Bu iki yıldız gökte yanyanaymış
Güldükçe birbirlerine
Işıklar saçılır karanlıklar dağılırmış
İşte, bu yüzden sevenler her zaman
Yıldızlardan ilham alırmış.
Buna masal dense de gerçeklerden bir pay varmış…
Her neyse, üç elmayla biter ya masallar
Elmalar ışık olup düşmüş göklerden, alan almış…
Almayana, zaten aşk nasip olmamış.