.


herhangi birisi
bir gece
ansızın merhabasını fısıldadı
tanıdıktı ki söz silmeden dilini
boş odanın çatlak duvarlarında
konuşan gölgelerdi
hiçbir şeyin yanlışı değilken
siyahtı dünyalığı



çatallı dilinde nakaratları haykıran gerçeği
var gücüyle sesini vuruyordu ruhu
oysa aksimiydi -ki sanmam
hükmünü yitirmişti sözler
öldürmeden önce hayalleri



utanç derin bir nefes olup doğduğunda içine
af dilemeli bir an evvel ölümden
yerine gelmeden gecenin aklı




-unuttum derken nasıl olsa anne sütünü emer gibi kusursuz olacaksın ¿



yıkık dökük binaların önünden geçiyordu
kalabalık bir cenaze töreni
dillerinde alaylı cümleler
çekinmeden kendini alkışlayan avuçlar
sarılmadan yalana
düşünün
gafletli kapılar ardında
yürekte sızan kan sustu
suçsuzdu




kusursuz değildi hiçbir cinayetin eli
her gömülen günahkar mı
bak nasılda ustalıkla maskelenmiş hayatın yüzü



zaman efendisidir herkesin*


0110