Düşünüyorum da bu adam nasıl çıkmıştır dünyanın en tepesindeki
bu yalçın ve yüksek kayaların üstüne, üstelik hiç yol olmadan ve
üstelik çırılçıplak. Oysa uyanmayı beklemeden, beyaz saçlarından
tanımalı ve benmişim demeliydim, oradan lacivert karanlığındaki
gökyüzüne bakan adam, meğer benmişim....

....

rüyanın yalnız adamı…
kolları, denizden firari, albatros kanatları gibi açılmış iki yana
sanki bir çığlık öncesi gibi gergin, bakışı gecenin boşluğunda
halkalı sigara dumanıyla, derin bir yol bulup yolluyor çağrısını
uykusundan yeni uyanmış, ayın dolunay haline….

-bana sadece bu gecelik, içi çıplak bir gecelik gibi iyi geceler dile.

lacivert, yıldızlar ve ay…
dolunay, mahmur bir gülücük olur, nikotinli bulutlar arasında
sonra bir göz işaretinde toplar, ne kadar yıldız varsa etrafına
ne dersiniz diye sorar onlara, gitsem mi yanına beni çağırıyor
yıldızlar, nedime bakışlarla gülümser birbirine….

-sıcak bir nefes, bir ses olup hemen geliyorum yanına, beni bekle.

bir köprü, ışıkları nehir…
akarak gelir, dolunay ile adam arasına, köprü olur samanyolu
bilmeden o gecenin, milyon yıllık gösterisinin sonu olduğunu
adam ellerini uzatır yukarı doğru, dolunay da ilk adım heyecanı
ama o an bir göktaşı, şiddetle düşer ki üzerlerine….

/ne çocuklar ölmüştür şimdi, bir şiir bile yazamadan yeryüzünde/

yanmış toprak türküsü…
tütsü, ıslak bir buhurdandan tüter, taş kürenin orta noktasıdır
bir yanda falı kapalı papatyalar, öte yanda ölü bir çocuk vardır
adam yalnızlığında ağlamaktadır, dolunay lacivert bir sağanak
öyle sırılsıklamdır ki, çocuk da boğulmuştur, şiir de….

/yürek ateş kıvamındadır ama eller buz kesiği eksi sonsuz derece/

....

Uyanınca, hiç bakılamamış papatya fallarından ve yazılmamış
şiirlerinden tanıyorum ki benmişim o ölü çocuk. Oysa ölmeden
önce ne çok severdim göktaşlarını, en az dolunay kadar. Şimdi
sıkıca ört üstümü anne, uyumak istiyorum, belki bir film görür
ya da bir şiir olurum, ört üstümü anne....

Cevat Çeştepe