manalı bir epigramdır
seni seviyorum
kelime ağırlığınca söylenirse!





nasıl birbirine değmeden yağarsa kar
ve uygun zeminde sarılırsa birbirine
bembeyazdır hep sevda
sözcüklerden arındığı an...
soyunurken nefesten lambalar
çıkarır matruşka geceliğini, kat kat
asıl o zaman yanar mumlar, ışıldar

düşündün mü Polyanna
neden hep beyazdır gelinlikler, duvaklar!..



kar yağarken üşüyorum dersem bir gün
anla ki; yalnızımdır
ve
kartopuna saklanmış Cervantes günceleri yolluyorumdur sana
içine haşmetli sufleler doldurulmuş
bembeyaz...

zati sıfatlarından da azar azar...
ki; tükenmesin iştigal!


söyle Polyanna
neden hep kar yağarken mutludur insanlar!



ılıman yaşarsın hani
tek başına pupa yelken
hani düşer önüne
ani fren izi gibi biri!

ateşe düşen yürek kadar sıcaklar için
yüreğe düşen armoni kadar çekici
açılır papatyalar gibi muştular
bir gülücük işte bu zaman tüm dünyayı kucaklar
biriktikçe hele daha bir beyaz... daha, daha...
sokuluyordur ihtimal içine yoktan bir paha!



sorarım sana Polyanna
biriktirilenler neden hep önce harcanır
olgunlaşmadan daha!..



fikrin var mı Polyanna
bir kardan adam, nasıl kordan adam olur!
solar yüzün mayıs güneşi gibi
ısırır yanaklarını obruk obruk
akrep dansıdır ki; ateşe yakın oynanır
terk ederse yerini har
yanar o vakit ciğerin ateş suyuyla
vurur dibine dibine poyraz
o vakit anlarsın tam olarak Cervantes’i
ki; bir sevgili gözünden görülür yeldeğirmenleri!



hiç aklına gelmez Polyanna, hiç
bir bu ak kırmızı çalar yüzlere
buzdan daha donuk
yüz tutarsa işte kar erimeye!
bazı şeylere akıl ermez amma
bir tek bu poyraz yakar adamı nedense
halbuki anası yeldir, babası soğuk!



hiç düşündün mü Polyanna
atkı neden sevdanın sembolüdür!


...

...

...


üşüyorum!...






ToprağınSesi