Su sızmıyor bulutlardan,
Yağmur unuttu mu bizi?
Ne sağlık var ne sevdalar,
Dert dokuruz dizi dizi…
Güneşe gömdük acıyı,
Yitirdik dağlar ardında.
Kundak ettik her sancıyı,
Yürek olmaz mı farkında?

Döndük kuru derelere,
Biçare gönül biçare…
Dalıp gittik arsızlığa,
Çöl de serap mı görürüz?
Bulanmış deniz mavisi,
Derya olsa öldürürüz…

Ürküntü sarmış benliği,
Akıl havalarda uçar,
Yürek unutmuş sevgiyi,
Bizi duyan, bizden kaçar.
O incecik belli zalim,
Roman havası ritminde,
Gerdan kırıp etek açar.

İsli lambalara dönmüş,
Bakıp da görmeyen gözler.
Işıkları bir bir sönmüş.
Eski sevdaları özler.
Delik deşik olmuş yürek,
Kurşun yemiş ceylan gibi.
Üşüşmüşler kazma, kürek.
Yarenlik boylamış dibi…

Gıcırdıyor merdivenler,
Yorgun bedenlere tuzak.
Bizi biliyor bilenler.
Hâd biliriz, kanatlansak.
Mavi gökyüzümüz vardı.
Mavilerden kaldık uzak.
Çoğu gitti, azı kaldı,
Ömür boyu olduk tutsak.

Pes etmeyiz haramiler,
Boşa kürek sallamayın…
Cürüm kadar yer yakarsın,
Olsan tüfek, olsan mayın.
Biz sevgiye adanmışız,
Sökmez sizin silahınız.
Kalemimiz kılıç bizim,
Sevda yolu dergâhımız.
Bize bizi bilen gerek,
İnsan kılan bu farkımız.

MEHMET FİKRET ÜNALAN