Zehra...
öyle darbeler iniyor ki yüreğime,
ölümcül saldırılar var
harami güruhundan.
unuttum;
dün,
anasının karnında kurşunlanan cenini Zehra.
unuttum;
masum çığlıkların pul pul avucuma düşmelerini...

Ahh, Zehra...
Huzur çiçeklerini kim yoldu?
daha dün göğsüme saplanan hançerin
kapkara rengini, bugün bayrak diye
dalgalandırdılar gözbebeklerimde.

Ellerim seni çağırır Zehra...
onu çağırır,
bunu çağırır da,
kimse görmez cansız düşüşünü toprağa.

ahh, Zehra...
"Şehit" yazıları kazınırken mermer taşına,
Güvercin ürkekliğince toprağıma dokunan
yasinlerin hüznüne belenirim.

Bir ezan duyarım sol böğrümden Zehra...
bir sela gelir yüreğime nurdan ışıklarla,
gözlerimden okşarlar rahmet dileyerek.

kurşunlar suskun artık,
taşlar kelepçeli kaldırımlarda.
Kin kusmuklarıyla böğüren sırtlan sürüsü
ve narası kırk haramilerin caddelerde.
kim aldı elimden takatimi?
kim susturdu mavzerimi Zehra?

Söyle Zehra;
vatan nerede?
nerede sırt verdiğim Gabar dağı?
neden gölgesi yok bayrağımın üstümde..?
Yükle nefesime bir avuç ateş
bırak da yanayım..!
yangın olayım Celali güruhuna..!

Ahh Zehra...
Doğruyu söyle bana;
vurulan ben miyim,
yoksa vatan mı?



k.t.