ah more
ne zaman lafı ortaya atsam
sürgün dallarından çınarın yağlı ilmek
şaşkın ağlıyor.

yaşamak diyor,
kök yordamıyla büyümektir yitenler arasından.

neye şaşar ki insan
höyüklerin altında binlerce ayak izi
sırası gelen çiğnemiş
önde gidenlerin bıraktığı izi.

çoktan çökmüş güneş
dağların ardına simyadan
gölgelerin uzama vaktidir şimdi
ay doğuyor
bin bir çeşit hülyadan.

uykuya dal
anların
en güzeli
uzanmış siyah ufka milyon yıldız temelli.

üşüdü yüzüm
hayal kırıklarımı attım
harlanan ateşe
ayazdı gece
iki taşı birbirine çarptırıp alevi yaratan
yaratmıştır illa dedim
dalda gülü
eğildim
kor kokladım

san ki sudan geçiyordu bir çift ceylan
san ki sekiyordu kayalıklar arasından.
kaçan kim
yetişen ne...

büyüyen hangi kalleş
sırtını dayamış geceye.

şuracıkta
bütün renklerin öldüğü bu vakitte
gel deseler,
gelemem kendime
türkülerim diken diken
çalamam ıslık ıslık
olduramam sabahları bir başıma
ey allah...

alıp götürdü günler ömrümü
demek günler harami
demek ondan akşam dağa
demek ondan sabah dağdan
gelip alıp
vuruyor dağdan dağa.

öyle mi...