İşte şu uzun tren yolculuğunda
Güneşi demincek uğurlayıp
Akşam’ a “sefa geldin” derken,
Akşam, bütün keyfi ve derinliğiyle
Gösterisini sürdürüyor.
Diyorum ki; “akşam ey! Burada oturmuş sana şiir yazıyorum”
Akşam; bitmeyen bir senfoni olduğunu söylüyor…;
Ağzı yok ama söylüyor.
Gösteriyor.
Elleri yok, gözleri yok, bahanesi yok…; ama gösteriyor!;
Nasıl gösterdiğine deviniyorum; benim rengim yok!
Akşam durmadan kendine bir şeyler katıyor katıyor, katıyor, katıyor……………….
Ne tuhaf; sonsuza kadar sürecek
Gösterisini seyretmeye insan yetmez.
Akşam bir sihir belki, belki değil
Ama ağaçlar artık siyah, evler siyah,
toprak siyah tren, hayvanlar…..
Akşam ey seyir sırtım!
Birazdan gökyüzüyle bulutu
Bulutla dağı
Dağla denizi
Denizle toprağı
Toprakla kendimi ayrımsayamayacağım
…Akşam ey!...kapladın yeryüzü
Gökyüzü ve içimizi… bizi alaşağı ettin!
sefa getirdin...!

Egi Su BaşaR