kandırmıyorum seni...

sütliman bahçede solgun, dilenci çiçekler
hayli solgun, mainin kavileştiği mevsimler
direnci kesilmiş serzeniş ruhlu ala sulu çürükler
bûselik bir sancıdan yetim, somun renkli güvercinler...




tarifini gözlerimce anlatamam
turfanda dili anlamam ki
susar gibi sevdim
sustu dilim
zapt_ı raptlar konuştu yeterince
sustun caniçim
tartamaz kaydıraklı sözler, taşıyamaz da
ben, fiili sevmek’li afili bir suç işledim diyelim...





ne yalan söyleyeyim
kumsalı dolu aslında içimin
tarifsiz kalabalıklar ricatta sadece
öfkeleri, ökçelerine sergen
duruyorsun işte bıraktığın yerde
kılık değiştiren sadece yüzümün paslı kiremiti
melteme döner vakit, o elim poyrazın hasl_ı recmi
unuttum
ya da nasıl sevmişim bunca derken seni
yoksa aynı duruyor o hain cezirin redifi!..





kandırmıyorum seni
ne söylesem çok eksiktir birazdan
gözü kara yeminlere gerek yok
bilirsin az çok yetmez severim belki
ama yetim hakkı yemem
yalan olmaz
hilafı gayri kabil sevdim desem
yalan olmaz gözü karam
yalan olmaz, mevzubahis sensen!..




kandırmıyorum seni
rakamlara nefretim artıyor giderek
iyi sayılırım yine de b e k l e d i ğ i m d e n!
ufalanıyor sayılarımın dizleri
yürüyebilirim sanırım yeniden izlere
yeni denizlere
takvimler aralıkta direnmese...




zaman çekse pergellerini ayaklarımdan
aldırsam mesela zihnimden o çengellerini
sussa o darbın meselleri
boşalsa, çekilse tuzu denizin, kamaralardan
u n u t u l a b i l s e n ya da dayanabilsem
kurtulamasam da
feragat edebilsem bu hakkımdan
tüm bu zorlu kan/amalardan!



kandırmıyorum seni
bir kez bile kandırmadım
kanamalar var diyorum
kan/amalar!


kan amalar
kan ama
kan!..





ToprağınSesi




.