bir mevsim dolusu bahar çektim içime
bakarsın bir ömür boyu yeter
ve bir dünya dolusu insan
ayırdım kılçığından...

çok acıktım
çok uykusadım
çok kırdım kalemimi kendi elimle
döndüm acımılan kendim bağladım

yüksek sesle şarkı söyledim
dilim kesmedi öyle pes meyandan dik düet
nakaratta ıslık ağladım.

gördüm ki bu gün
günebakanları yakmış diri diri güneş
soldurmuş altın yüzlerini ince boyunlarında

biliyorum haber geçmez elektrik tellerinden
elektrik tellerinin üzerinde sürüyle karga.

lacivert bir boşluk çekiyorum
şafakla kendi arama
yıldızlar deliyorum
karanlığın eytişimi
uykularımı bölüyorum
korkularımı topluyorum
umutlarımı çıkartmıyorum ama

ama karıncalar gezeliyor çarşaf çarşaf
çiyanların ayak sesleri.

ter döküyorum asfalt yollarına kabuslarımın
eritiyorum som buz çığlıklarımı
küçük bir sesle uyanıyorum yarı gece

urganı çekin üstüme
boynum açıkta kalsın

yüreğim kaldırmıyor
yüreğimin sırtı yok.

yüreğim yumuşakça
yüreğim amip
bölüne bölüne hep çoğalıyor.

biliyorum bilmesine hesap gününde
bi ben değildim ya allah herkes de...
bir varmış
bir yok...
bu masalın sonunda
bir ömür yetmedi yaşamaya
bir ömür daha...

’yiyin efendiler yiyin
doyunca tıksırınca patlayıncaya...’
dolunayda...