* Bir Varmış Bir Yokmuş

Fazla sarılınca bu boş âleme,
Bir yığın dertlerle doluyor insan.
Dalsa tefekküre, alsa kaleme
Kendini boşlukta buluyor insan...

Bu fani âlemde telaşın çoksa,
Kendine bakacak zamanın yoksa
Bilirsen ayrılık ateşten oksa,
Saçını, başını yoluyor insan...

Aslolan, Hakka kul olmakmış meğer…
O’na güç yetmez o, her şeye değer,
Doğru olan yolu bulmuşsan eğer,
O zaman gönülden gülüyor insan...

Geldikçe hep akla o hesap anı,
Andıkça beyhude geçen zamanı,
Bir de boş koymuşsan azık torbanı,
Güz gülleri gibi soluyor insan...

Çırılçıplak gider çırçıplak gelen,
Mükâfatı görür Hakk yolu bulan,
Cennetin dünyadan gittiğin bilen,
Soldurmamak için suluyor insan...

El açıp Allaha niyaz ettikçe,
Cennetin eşkâli gelip gittikçe,
Ab-ı Kevser buram, buram tüttükçe,
Bir tatlı hayale dalıyor insan...

Dünya meşakkati canı seçmişse,
Ömür görünmeden gelip geçmişse,
Can ecel şerbetin tadıp içmişse,
Bir varmış, bir yokmuş oluyor insan...

Antalya-2011/09

Bir tefekkürden arda kalanlar... HŞT

Halil Şakir Taşçıoğlu